ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο νεοκαπιταλισμός μπορεί να κάνει την ίδια βαμπιρική δουλειά που έμαθε τόσα χρόνια, αλλά, παράλληλα, με εξαιρετική επιδεξιότητα μπορεί να αλλάζει αφηγήσεις και πολιτικοαισθητική αμφίεση. Μπορεί να μεταχειρίζεται τις σκληρές και πειρατικές χρηματιστηριακές τεχνικές, ντυμένος τα ρούχα του ακτιβιστή. Μπορεί να συνθλίβει πολιτιστικές ετερότητες και λαούς με τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό του, αξύριστος και τραγουδώντας αντάρτικα. Η κοινωνική κριτική και η καλλιτεχνική δημιουργία έχουν αποσυναρμολογηθεί. Δεν νοούνται πλέον ως τα παραπληρώματα με τα οποία η αριστερά διοργάνωνε την ήσυχη και τακτοποιημένη θεωρία της τέχνης, ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Η μεγάλη πολιτιστική χωρητικότητα της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής συνθήκης απορρόφησε τα ιδεολογικά σκέλη με τα οποία η Αριστερά συγκρότησε το μεγάλο κριτικό ρεύμα των δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70, αλλά και με τα οποία -συχνά- μετέτρεπε την θεολογία σε κοινωνική αξιωματική. Σ’αυτή την μεταμοντέρνα πολιτική, ιδεολογική και αισθητική ρευστοποίηση, μπορούν να χωρέσουν όλες οι ηθικές και να ενταφιαστούν όλες οι αντιρρήσεις. Μπορούν να νιώσουν δικαιωμένοι και λυτρωμένοι όλοι, ενώ βαθαίνει η δυστυχία τους. Η σύγχρονη εκδοχή της εξεγερτικής κριτικής είναι κατ’ αρχήν ένα αίτημα μαζικής καχυποψίας προς το κυρίαρχο, είναι μια κινηματική συνωμοσία προς τις ταχυδακτυλουργίες του συστήματος. Κατ’ αρχήν. Το μέλλον ξεκινάει από την ανακάλυψη των μεγάλων θεωρητικών και ιδεολογικών πηγών.
- Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είνια ζωγράφος, καθ. ΕΜΠ
- Η ΑΥΓΗ, Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009
Πολιτισμός 